Bilim insanları süperiyonik su ismi verilen tamamıyla yeni bir su buz türünü keşfettiklerini düşünüyorlar. Aynı anda hem katı ham de sıvı olabilen bu madde çok yönlü olarak nitelendiriliyor.
Süperiyonik su üretme fikri aslında birkaç on yıldır gündemde olan bir konuydu. Bu suyun Uranüs ve Neptün gibi gezegenlerin mantolarının içerisinde olduğu düşünülüyor. Ancak şu ana kadar hiçbir bilim insanı bu suyun varlığını kanıtlayamadı.

Bilim insanlarından oluşan bir ekip yüksek basınçlı buza bir dizi güçlü lazer atımı yaparak süperiyonik su üretmeyi başardılar. Yapılan bu kombinasyon burada bulunmayan sıcaklık ve basınç türlerini sağladı ve bu gizemli suyu ortaya çıkardı. California’daki Lawrence Livermore Ulusal Laboratuarı’ndan (LLNL) fizikçi MariusMillot, “Bunlar çok zorlu deneyler, bu nedenle bu verilerden çok şey öğrenebileceğimizi görmek gerçekten heyecan verici. Yaklaşık iki yıl boyunca ölçümler yaptık ve iki yılda verilerin analiz yöntemi geliştirildi” dedi.

Su molekülleri, V-şeklinde bir oksijen atomuna bağlı iki hidrojen atomundan oluşmaktadır. Moleküller arasındaki zayıf kuvvetler, soğutulduklarında daha belirginleşmekte ve su dondurulduğunda parçalanmalarını sağlamaktadır.Süperiyonik suya uygulanan yoğun ısı, bir su molekülünün atomları arasındaki bağları parçalayarak, katı kristal yapılı oksijen atomları ve aralarında bir hidrojen çekirdeği veya iyon akışı bırakarak hem katı hem de bir sıvı oluşturur. Buza 10 ile 20 milyar saniyede bir lazer şok dalgaları uygulandı ve süperiyonik su üretmek için koşullar oluşturuldu.
Kaynak: https://www.sciencealert.com/scientists-find-a-strange-new-form-of-superionic-water-ice

Bir kağıttan diğerine milyarlarca harf kopyalamanız gerekiyorsa, muhtemelen birkaç yerde hata yaparsınız. Dolayısıyla DNA’nın üç milyar taban genetik kodunun bir kopyası çıkarıldığında bazı verilerin kayması şaşırtıcı olmayabilir.
İnsanlar bir hata yaptıklarında yorgunluğu bahane edebilir veya o gün canlarının sıkkın olduğunu ileri sürebilir. Ancak bilim insanları DNA’nın yani neredeyse inanılmaz bir kopyalama makinesinin yapmış olduğu hataları nasıl yaptığını merak ettiler. Yapılan araştırmalar sonunda cevabın büyük bir kısmını ortaya çıkardıklarını düşünüyorlar.

Bilim insanları DNA’nın sarmal yapısındaspesifik mutasyonların kendiliğinden oluşma frekansını belirleyen bir dizi dahili zamanlayıcı içerdiğini keşfettiler. Belli DNA bazlarının saniyenin binde biri kadar şekil gösterebildiklerini, çoğaltılan DNA yapılarındakihatalı kodların çift sarmal içine dahil etmesine izin verecek şekilde alternatif durumlara dönüştüğünü gösterirler . Bu uyuşmazlıklar nadir de olsa, evrim ve kanser dahilbazı hastalıkları yönlendiren genetik değişikliklerin temelini oluşturabilir.

Araştırmanın yazarı Hashim M. Al-Hashimi ve James B. Duke, “Spontan mutasyon oranlarının arttırılması veya azaltılması, bir organizmanın hastalığa karşı duyarlılığını farklılaştırma kabiliyetini önemli ölçüde değiştirebilir” dedi. Duke Üniversitesi Tıp Fakültesi Biyokimya ve Kimya Profesörü Prof. Dr. Al-Haşimi, “Duke Üniversitesi Tıp Fakültesi’ndenProf. Dr. Prof. Dr. Duke ” İlginç bir soru şuydu: Yaşayan bir organizmada mutasyon oranını belirleyen nedir? Bu orandan, hataları yükseltebilecek belirli koşulları veya çevresel stres faktörlerini anlamaya başlayabiliriz.”
Hücrelerimiz her bölündüğünde, hücrelerdeki DNA tekrarlanmalı, böylece her yeni hücre aynı talimat setini almaktadır. Polimeraz olarak bilinen moleküler, DNA’nın bu kopyalarını doğru taban çifti kombinasyonlarının şeklini tanır ve her yeni çift sarmal içine eklemek suretiyle üretirken, doğru olarak uymayanları atar. İşlerinde iyi olmalarına rağmen, polimerazlar zaman zaman kayarlar ve her 10.000 bazdan yaklaşık birinde bir hata üretirler. Eğer sabit değillerse, bunlar bir mutasyon olarak genomda ölümsüzleştirilir.
Kaynak: https://phys.org/news/2018-01-mutational-timer-built-chemistry-dna.html

Hypatia taşında bulunan bileşikler dünyadan gelmiyor. Ancak bu taşın bileşenleri hiçbir meteroitte de yer almıyor. Ayrıca Güneş sisteminin herhangi bir yerinde bulunmayan mikro mineral içeriklere sahip.
Bu taşın keşfi güneş sisteminin oluşumuyla ilgili bazı soruları ortaya çıkarıyor. 2013 yılında araştırmacılar tarafından güneybatı Mısır’da bulunan bu taşa 4 ile 5’inci yüzyıllarda yaşamış olan bilim insanı Hypatia’nın adı verildi. Bilim insanları bu taşın Dünya’ya ait olmadığını ilan etti.

Yapılan analizler, elmasla doldurulmuş olan taşın bilinen herhangi bir kuyruklu yıldız veya meteoritten gelmediğini ortaya koydu. Taşın bileşik özellikleri dünyada ve dünya dışında bilinen tüm materyallerden farklı bir yapıya sahip. Bilim insanları tarafından ortaya atılan bir hipotezde taşın kuyruklu yıldız çekirdeğine bir darbe gelmesi sonucunda bir şok meydana geleceğini iddia ediyor.
Johannesburg Üniversitesi’nden bir araştırma ekibi, taşın karbonlu matrisini analiz etti ve onu, Dünya’ya düşen diğer gezegenlerarası malzemeden ayıran bir silikat eksikliği buldu ve bu minerallerin güneşin varlığından daha önce var olduğunu keşfetti.

Metalik olmayan meteoritlere kondritler denir ve bileşimsel olarak, Dünya’ya benzeyen bu yapılar, az miktarda karbon ve çok sayıda silikon içerir. Hypatia’nınise tam tersi, çok miktarda karbon ve çok küçük miktarda silikon içeriyor. Hypatia’da ilginç olan diğer bir unsur ise alüminyumun saf metalik formda olmasıdır ki bu durum güneş sisteminde oldukça nadir olarak görülür. Ayrıca silisyum karbür (moissanite olarak da bilinir) ve gümüş iyodür fosfid taşta çok beklenmedik bir formda bulunuyor. Esasında fosfor ve nikelden oluşan demir içermeyen bir bileşik daha önce sadece dünyada değil, güneş sisteminde dahi görülmedi.
Tüm incelemeler neticesinde Hypatia’nın güneş oluşmadan önceki malzemelerden meydana geldiğini ancak taşın güneşten sonra oluştuğu ortaya kondu. Çünkü daha büyük nesnelerin oluşabilmesi için güneş bulutsusu benzeri yoğun bir buluta ihtiyaç duyuluyor. Araştırmacılar taşla ilgili daha geniş kapsamlı araştırmalar ve inceleme çalışmaları yürütecek.

Kaynak: http://www.sciencealert.com/hypatia-stone-extraterrestrial-meteorite-composition-like-nothing-in-the-solar-system