Bir kara deliğin olay ufkunun ilk direkt görüntüsü, bilimsel ustalığın gerçekten de etkileyici bir sonucuydu. Fakat başarması son derece zordu ve elde edilen görüntü nispeten düşük çözünürlükteydi.
Teknoloji ve kullanılan teknikler geliştikçe de kara deliklerin doğrudan görüntülerinin daha net olması bekleniyor.
Kara Delik Haftası için yapılmış yeni bir NASA görselleştirmesi. Aktif olarak genişleyen süper kütleli bir kara deliğin yüksek çözünürlüklü görüntülerinde bizlere görmeyi umduğumuz şeyi gösterebilir.
Süper kütleli kara delikler en büyük galaksilerin merkezlerine oturmaktadır ve oraya nasıl gittikleri muammadır.
Bildiğimiz şey, Güneş kütlesinin milyonlarca veya milyarlarca katı büyüklüğünde olmaları. Bu özellikleriyle yıldız oluşumlarını kontrol de edebiliyorlar.
Ayrıca uyandıklarında ve beslenmeye başladıklarında, Evrendeki en parlak nesneler haline gelebilirler.(Daha önceki makalelerimizde Stephen Hawking radyasyonu teorisiyle parçacık yayan kara deliklerin, nesnelerin enerjilerinin bir kısmını alarak nasıl beslendiği konusuna değinmiştik.)
Aslında, 1960’ların IBM 7040 bilgisayarı kullanılarak hesaplanan ve 1978’de Fransız astrofizikçi Jean-Pierre Luminet tarafından elle çizilen bir kara deliğin ilk benzetilmiş görüntüsü hala NASA’nın simülasyonuna benziyor.
Her iki simülasyonda da (yukarıdaki görselde yenisi ve alttaki görselde ise Luminet’in çalışması gösterilmektedir) ortada siyah bir daire görüyoruz
Bu olay ufku, elektromanyetik radyasyonun (ışık, radyo dalgaları, röntgenler ve benzeri) artık karadeliğin yerçekimi kuvvetinden kaçış hızına ulaşmak için yeterince hızlı olmadığı anı gösteriyor.
Olay ufkunun etrafındaki mükemmel bir ışık halkası olan Foton halkasını da görebilirsiniz. Ve kara deliğin etrafında geniş bir ışık süprüntüsünü görebilirsiniz.
Bu ışık aslında biriktirme diskinin kara deliğin arkasındaki kısmından geliyor; ancak yerçekimi öylesine yoğundur ki, olay ufkunun dışında bile uzay boşluğuna çarpıyor ve kara deliğin etrafındaki ışık yolunu büküyor.
Ayrıca toplama diskinin bir tarafının diğerinden daha parlak olduğunu da görürüz. Bu etkiye göreceli ışınlama denir ve bu olaya diskin dönmesi neden olur. Diskin bize doğru hareket eden kısmı daha parlaktır çünkü ışık hızına yaklaşmıştır.
Bu hareket ışığın dalga boyunda frekansta bir değişiklik üretir. Buna Doppler etkisi denir. Bu yüzden bizden uzaklaşan taraf daha sönüktür. Bunlar gibi simülasyonlar, süper kütleli kara deliklerin etrafındaki aşırı fiziği anlamamıza yardımcı olabilir.
Editör / Yazar: Burak AKTEPE
Kara delik ler bir nevi çöp dönüşüm merkezi gibi çalışıyor ışık ve zamanı bile yok ettiğini gözlemleyebiliyprız. Enerji ve madde nin yeni hali.. Yeni galaksi ler için yer açmak gibi bir süpürge görevi var