1901’de 20. yüzyılın en ünlü metafizik deneylerinden biri Massachusetts’li bir doktor tarafından yapıldı. Adı Duncan MacDougall’dı ve eğer ruh gerçekse ölçülebilir bir ağırlığa sahip olması gerektiğine inanıyordu.Bu nedenle hastaların ölüm öncesi ve sonrası ağırlıklarını karşılaştırmaya çalıştı.Tüberkülozdan ölmekte olan altı hastayı test ettikten sonra, ölmenin küçük ama ölçülebilir bir ¾ ons(21.2625 gr) kaybıyla, yani ruhun ağırlığıyla sonuçlandığı sonucuna vardı.
MacDougall’ın düşünce tarzına göre, ruh diğer hayvanlarda değil, yalnızca insanlarda bulunmalıydı.Bu nedenle, köpeklerde benzer ölçümler yaptı ve hayvanlarda herhangi bir kilo kaybı bulamadı.Bunu, ruhların yalnızca yaşayan insanlarda bulunduğuna ve bir insan öldüğünde ruhun bedeni terk ettiğine dair inancının teyidi olarak görüyordu.
MacDougall’ın araştırmaları birçok düzeyde kusurluydu
Sonuçları ilk yayınlandığında, eleştirmenler kilo kaybının buharlaşma gibi fizyolojik faktörlerle açıklanabileceğini savundu.Üstelik raporu, kilo kaybı bulamadığı birkaç hastadan bahsetmedi.Son olarak, sonuçlarını yeniden üretme girişimlerinde herhangi bir kilo kaybı bulamadı. Gerçekten de, MacDougall’ın vizyonu, araştırmacıların beklediklerini görme eğilimi olan doğrulama yanlılığı tarafından gölgelenmiş olabilir.
Bir radyolog olarak her gün insan vücudunun içine bakıyorum ama henüz bir ruh görmedim.Bu var olmadığı anlamına gelmez. Bir CT(bilgisayarlı tomografi) veya MRI(manyetik rezonans görüntüleme) taramasında ruhun yerini tespit edemediğimizi, onun var olmadığının kanıtı olarak kabul etmek, MacDougall’ın deneyindeki kusurların ruhun varlığını çürüttüğünü öne sürmek kadar sorunludur.Gerçekten de, ruhun varlığını kanıtlamak için fiziksel kanıt aramak, pek çok felsefi ve teolojik bilimi hiçe sayar.
Eski Yunanlılar ruhu nasıl anlamlandırdılar?
Eski Yunanlılar ruhu önemsiz bir şey olarak algıladılar. Aynı kelimeyi hem nefes hem de ruh için kullandılar ve her ikisinin de yaşamla yakından bağlantılı olduğunu anladılar.
Bu bağlantı, “nefes verme” terimini hem ölüm(son nefesini vermek) hem de normal bir şekilde nefes alıp vermek olarak korumamızı sağladı. Her iki durumda da nefes veya ruh bedeni terk eder.Aynı bağlantı, ruhun rüzgar gibi hareket ettiğinin söylendiği, görünmeyen ama kesin etkileri olan Incil’de görülür.
Platon ve Sokrates, ruhu, her insanda olmak üzere, yaşayan bir varlığın özü olarak görmüştür.Her ikisi de ruhun ve bedenin ayrılabileceğini ve beden ortadan kalktıktan sonra bile ruhun devam edebileceğini varsaydı.Aristoteles ise ruhu bedeni anlamak için gerekli olarak gördü.
Aslında Aristoteles, farklı türdeki canlıların farklı türde ruhlara sahip olduğunu düşündü. Örneğin bir bitki, büyüme ve üremeden sorumlu olan tamamen besleyici bir ruha sahiptir hayvanın ise iştah açıcı bir ruhu vardır, yani ihtiyacı olanı arar.
Bunlara ek olarak bir insanın, ruhlar da dahil olmak üzere, birşeylerin doğasını anlama arzusu veren rasyonel bir ruha sahip olduğunu düşündü.Öğretmenleri Sokrates ve Platon’un liderliğini takip eden Aristoteles, ruhun bu bölümünü ‘ebedi’ olarak görmüş olabilir.
Thomas Aquinas, Aristoteles’in argümanlarını daha da ileri götürerek, ruhun tözsel olsun ya da olmasın diğer her türlü şeyi bilebildiği ve dolayısıyla onun biçimini alabildiği için tözden yoksun olması gerektiğini savunmuştur.Aynı nedenle, ruhun maddeden yapılmadığını, fiziksel güçler tarafından yaralanmaya karşı etkilenmez olduğunu savundu.Bu da onu ruhun ölümsüz ve ebedi olduğunu, asla varolmadığını veya yok olmadığını iddia etmesine yol açtı.
Ağırlıksız herhangi bir şeyin gerçekliğini reddeden materyalist pozisyona meyilli olanların, Aristoteles ve Thomas Aquinas’ın argümanlarını çok ciddi bir şekilde incelemeleri tavsiye edilir.Ağırlık, renk, boyut, konum ve hız gibi fiziksel özellikler, gerçek olarak kabul ettiğimiz her şeyi karakterize etmez.Örneğin, bu fikirlerin kendisi bu özelliklerin hiçbirini sergilemez, ancak bu nedenle onların gerçek dışı olduğunu kim söyleyebilir?
Fiziksellik ”gerçeklik” için gereklilik değildir
Tamamen fiziksel olmayan birçok şeyi gerçek olarak kabul ediyoruz. Örneğin matematik, gerçekliğin doğasına ilişkin derin kavrayışlar sağlar, ancak sayı ve nicelik fikirleri kimsenin elinde tutabileceği birşey değildir. Aynı şey, umutsuzluk ve sevinç de dahil olmak üzere, hiçbiri bir kişinin ağırlığını en ufak bir dereceye kadar değiştirmeyen çeşitli insani duygular için de söylenebilir. İlk etapta bilme arzusu tartılamaz, ölçülemez veya yerleştirilemez.
Bu antik ve ortaçağ düşünürlerinin çalışmaları, bir “Tanrı çekirdeğinin” (dini inançla ilgili bir beyin merkezinin) varlığı ve insanların zihinlerinin dini inanç konusunda buraya bağlı olduğu spekülasyonunu yapan çağdaş sinirbilimcilere önemli içgörüler sunar.
Beynin yapısı ve işlevi gerçekten de zihnin nasıl çalıştığına dair önemli içgörüler sunabilir, ancak benim görüşüme göre zihnin beynin maddesinden başka bir şey olmadığını varsaymak yanlış olur.
Yanlış yola sapan materyalistler, kuşkusuz ruhun fiziksel varlığını tespit etmeye çalışmaya devam edeceklerdir, ancak konuya Batı medeniyetinin en büyük akıllarından bakanlar, 2 rakamının 1 rakamının iki katı olduğunu tartarak kanıtlamaya çalışmak gibi ruhun varlığını fiziksel yollarla kanıtlama çabasının biraz daha fazla olduğunu anlayabilirler.
Ruh, ne olursa olsun, doğa bilimleri tarafından kanıtlanamaz veya çürütülemez.
Çeviri: Alperen Canik
Kanıtlama ruhun var olduğunu idddia edenlere düşer. Olmadığının kanıtlanması diye bir durum söz konusu olamaz. Çünkü bilimde bir şeyin varlığı kanıtlanamıyorsa yok kabul edilir. Ve bu mutlak yada kesinlik içermez, çünkü bilimde mutlaklık yada kesinlik yoktur. Bilimsel veriler her zaman yanlışlanabilirdir.